انتخاب یک پلی الکترولیت بستگی به میزان غلظت لجن، عمر لجن، میزان مواد معدنی آن، میزان چربی و روغن آن، تجهیزات مورد استفاده برای خشک کردن لجن و میزان اکسیژن محلول در آب دارد. در تعیین نوع پلی الکترولیت، لجن نقش اساسی و مهمی را ایفا میکند. باکتریهای داخل لجن دارای شارژ منفی هستند که به مرور زمان با گذشت عمر لجن، این شارژ تغییر میکند.
فرآیند هضم لجن (sludge Digestion) که پوسته سلولی باکتریها را شکسته و آنها را میکشد، باعث همین تغییر شارژ میشود.
لجن تازه اساساً میل به تهنشینی دارد و پلی الکترولیت های با شارژ حدود ۵۰% برای تسریع در تهنشینی و سرعت بخشیدن به عملیات آبگیری در این زمینه کاربرد خواهند داشت. به مرور که عمر لجن بیشتر میشود یا در تصفیهخانهای از هاضم لجن استفاده میشود شارژ پلی الکترولیت مورد نیاز به تدریج بالا میرود. بنابراین برای لجن هضم شده پلی الکترولیت های با شارژ بین ۷۰ الی ۹۰ درصد به کار برده میشود.
بالا بودن میزان فیبرها و الیاف مختلف در لجن، باعث تسهیل در تهنشینی میگردد.
به عنوان مثال در پساب کارخانه کاغذسازی، پلی الکترولیت، با شارژ ۴۰% میتواند مورد استفاده قرار گیرد در حالی که فلوکولنت کاتیونی برای فیبرهای بلندتر (الیاف بکر) با شارژ ۵ الی ۲۰ درصد کافی است.
در تمام فرآیندهای کاربردی همانند مثالهای فوق، عمل انعقاد و لختهسازی به عنوان پدیده جذب الکترواستاتیکی ذرات میباشد و هرگاه در محلولی از این لجن، چربی وجود داشته باشد در جذب این ذرات ممانعت ایجاد میکند لذا میبایست با افزایش میزان چربی در محلول، شارژ مورد نیاز پلی الکترولیت را افزایش داد. بنابراین اگر میزان چربی حدود ۱ الی ۲ درصد است، پلی الکترولیت کاتیونی با شارژ بالا (۸۰ الی ۹۰ درصد) به عنوان چربیزدا (de-oiler) استفاده میگردد.
یک دیدگاه بنویسید