یکی از مهمترین مواد منعقدکننده در فرآیند تصفیه آب کلرورفریک است. به منظور بهبود عملکرد منعقدکننده‌ها از کمک منعقدکننده‌های مختلفی می‌توان استفاده نمود. کمک منعقدکننده‌ها با ایجاد پل بین ذرات ریز لخته حاصل از کار منعقدکننده‌ها، آنها را به صورت لخته‌های درشت و سنگین درآورده، عمل ته‌‌نشینی را سرعت می‌بخشند. همچنین محدوده pH بهینه را گسترش داده، مقدار مصرف ماده منعقدکننده را کاهش می‌دهند. لذا در این تحقیق عملکرد ماده کمک منعقدکننده LT25 magnafloc (ساخت شرکت BASF آلمان) به همراه کلرورفریک در حذف کدورت و میزان pH در شرایط مختلف کواگولاسیون متداول و امکان‌سنجی استفاده از این ماده در کدورت‌های کمتر از ۵ NTU در تصفیه‌خانه شماره ۱ تهران مورد بررسی قرار گرفت. برای تعیین میزان ماده منعقدکننده لازم و همچنین pH بهینه برای عمل انعقاد، از آزمایش جار استفاده ‌شد. نتایج این بررسی‌ها عملکرد خوب پلی الکترولیت LT25 magnafloc را نشان می‌دهد که باعث کاهش مصرف ماده منعقدکننده، تشکیل لخته‌های درشت‌تر، کاهش مدت زمان ته‌نشینی فلوک، کاهش کمتر pH به دلیل مصرف کمتر کلرورفریک و نیاز به مقدار آهک کمتر می‌شود.

مقدار متوسط کاهش مصرف مواد شیمیائی و صرفه‌جوئی ناشی از LT25 به میزان ۴۰ تا ۵۰ درصد در محدوده کدورتNTU 8 تا ۳ می‌باشد. استفاده از کلرورفریک سبب کاهش زیاد pH می‌شود. در حالیکه در زمان استفاده از LT25 تغییر خیلی جزئی در pH ایجاد می‌کند لذا با مصرف کمتر کلرورفریک مصرف کمک منعقدکننده آب آهک نیز کاهش می‌یابد. استفاده از LT25 magnafloc موجب افزایش سایز فلوک‌های تشکیل شده و در نتیجه افزایش سرعت ته‌نشینی آنها می‌شود. این موضوع در مورد کدورت‌های پائین در فرآیند انعقاد و لخته‌سازی حائز اهمیت است. در این تحقیق به دلیل عمل بهتر فرآیند انعقاد درکدورت‌های بالای NTU 8 آزمایش جار صورت نگرفت. بنابراین راندمان حذف کدورت در زلال سازها افزایش یافته و بار بیولوژیکی ورودی به فیلترها کاهش یافته و باعث افزایش ساعت کارکرد فیلترها می‌شود.

انتخاب یک پلی الکترولیت بستگی به میزان غلظت لجن، عمر لجن، میزان مواد معدنی آن، میزان چربی و روغن آن، تجهیزات مورد استفاده برای خشک کردن لجن و میزان اکسیژن محلول در آب دارد. در تعیین نوع پلی الکترولیت، لجن نقش اساسی و مهمی را ایفا می‌کند. باکتری‌های داخل لجن دارای شارژ منفی هستند که به مرور زمان با گذشت عمر لجن، این شارژ تغییر می‌کند.

فرآیند هضم لجن (sludge Digestion) که پوسته سلولی باکتری‌ها را شکسته و آنها را می‌کشد، باعث همین تغییر شارژ می‌شود.

لجن تازه اساساً میل به ته‌نشینی دارد و پلی الکترولیت های با شارژ حدود ۵۰% برای تسریع در ته‌نشینی و سرعت بخشیدن به عملیات آب‌گیری در این زمینه کاربرد خواهند داشت. به مرور که عمر لجن بیشتر می‌شود یا در تصفیه‌خانه‌ای از هاضم لجن استفاده میشود شارژ پلی الکترولیت مورد نیاز به تدریج بالا می‌رود. بنابراین برای لجن هضم شده پلی الکترولیت های با شارژ بین ۷۰ الی ۹۰ درصد به کار برده می‌شود.

بالا بودن میزان فیبرها و الیاف مختلف در لجن، باعث تسهیل در ته‌نشینی می‌گردد.

به عنوان مثال در پساب کارخانه کاغذسازی، پلی الکترولیت، با شارژ ۴۰% می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد در حالی که فلوکولنت کاتیونی برای فیبرهای بلندتر (الیاف بکر) با شارژ ۵ الی ۲۰ درصد کافی است.

در تمام فرآیندهای کاربردی همانند مثال‌های فوق، عمل انعقاد و لخته‌سازی به عنوان پدیده جذب الکترواستاتیکی ذرات می‌باشد و هرگاه در محلولی از این لجن، چربی وجود داشته باشد در جذب این ذرات ممانعت ایجاد می‌کند لذا می‌بایست با افزایش میزان چربی در محلول، شارژ مورد نیاز پلی الکترولیت را افزایش داد. بنابراین اگر میزان چربی حدود ۱ الی ۲ درصد است، پلی الکترولیت کاتیونی با شارژ بالا (۸۰ الی ۹۰ درصد) به عنوان چربی‌زدا (de-oiler) استفاده می‌گردد.