یکی از مهمترین مواد منعقدکننده در فرآیند تصفیه آب کلرورفریک است. به منظور بهبود عملکرد منعقدکننده‌ها از کمک منعقدکننده‌های مختلفی می‌توان استفاده نمود. کمک منعقدکننده‌ها با ایجاد پل بین ذرات ریز لخته حاصل از کار منعقدکننده‌ها، آنها را به صورت لخته‌های درشت و سنگین درآورده، عمل ته‌‌نشینی را سرعت می‌بخشند. همچنین محدوده pH بهینه را گسترش داده، مقدار مصرف ماده منعقدکننده را کاهش می‌دهند. لذا در این تحقیق عملکرد ماده کمک منعقدکننده LT25 magnafloc (ساخت شرکت BASF آلمان) به همراه کلرورفریک در حذف کدورت و میزان pH در شرایط مختلف کواگولاسیون متداول و امکان‌سنجی استفاده از این ماده در کدورت‌های کمتر از ۵ NTU در تصفیه‌خانه شماره ۱ تهران مورد بررسی قرار گرفت. برای تعیین میزان ماده منعقدکننده لازم و همچنین pH بهینه برای عمل انعقاد، از آزمایش جار استفاده ‌شد. نتایج این بررسی‌ها عملکرد خوب پلی الکترولیت LT25 magnafloc را نشان می‌دهد که باعث کاهش مصرف ماده منعقدکننده، تشکیل لخته‌های درشت‌تر، کاهش مدت زمان ته‌نشینی فلوک، کاهش کمتر pH به دلیل مصرف کمتر کلرورفریک و نیاز به مقدار آهک کمتر می‌شود.

مقدار متوسط کاهش مصرف مواد شیمیائی و صرفه‌جوئی ناشی از LT25 به میزان ۴۰ تا ۵۰ درصد در محدوده کدورتNTU 8 تا ۳ می‌باشد. استفاده از کلرورفریک سبب کاهش زیاد pH می‌شود. در حالیکه در زمان استفاده از LT25 تغییر خیلی جزئی در pH ایجاد می‌کند لذا با مصرف کمتر کلرورفریک مصرف کمک منعقدکننده آب آهک نیز کاهش می‌یابد. استفاده از LT25 magnafloc موجب افزایش سایز فلوک‌های تشکیل شده و در نتیجه افزایش سرعت ته‌نشینی آنها می‌شود. این موضوع در مورد کدورت‌های پائین در فرآیند انعقاد و لخته‌سازی حائز اهمیت است. در این تحقیق به دلیل عمل بهتر فرآیند انعقاد درکدورت‌های بالای NTU 8 آزمایش جار صورت نگرفت. بنابراین راندمان حذف کدورت در زلال سازها افزایش یافته و بار بیولوژیکی ورودی به فیلترها کاهش یافته و باعث افزایش ساعت کارکرد فیلترها می‌شود.

قبل از اینکه در مورد ویسکوزیته پلی الکترولیت بحث را آغاز کنیم بهتر است نگاهی داشته باشیم به شکل یک ماکرو مولکول در یک محلول، یا به عبارت ساده تر، شکل پلی الکترولیت در آب .

پلی الکترولیت ها در آب مانند یک کویل هستند یا حتی ملموس‌تر بگویم بیشتر شبیه یه ماکارونی پخته شده هستند. در غلظت‌های پایین هر مولکول پلی الکترولیت مثل ماکارونی به روی خودش می‌افتد و کمی حالت گرد و کره‌ای می‌گیرد. برای پلی الکترولیت ها با وزن مولکولی بالاتر مثل پلی الکترولیت ها آنیونی با وزن مولکولی بیست میلیون دالتون قطر بدنه این مولکول چیزی بیش از ۲۰۰ نانومتر می‌شود که در محدوده قابل رویت قرار می‌گیرد. وقتی غلظت پلی الکترولیت از یک حدی بیشتر می‌شود، دانسیته محلولپلی الکترولیت بالا رفته این ماکارونی‌ها حالت کلاف کاموا به خود می‌گیرند و در هم می‌پیچند.

یکی از راه‌های افزایش ویسکوزیته محلول پلی الکترولیت، افزایش شارژ در ساختار پلی الکترولیت است.

وقتی این شارژها در آب هیدراته می‌شوند، به واسطه بالا بودن عدد ثابت دی الکتریک آب ، شارژهای روی پلی الکترولیت همدیگر را دفع می‌کنند و در نتیجه کلاف مذکور از هم باز شده و به صورت یک نخ کاموای بسیار بلند داخل آب معلق می‌ماند. هر چقدر این کره مولکول پلی الکترولیت بزرگتر باشد مقاومت بیشتری برای به حرکت در آمدن ایجاد می‌کند و به معنای دیگر پلی الکترولیت ویسکوز تر است. همانطوری که میدانیم زیرساخت پلی الکترولیت ها یا آنیونی است یا کاتیونی و همانگونه که در بالا توضیح داده شد، این پلی الکترولیت ها به محض تماس با آب دارای یون، از هم باز میشوند. میزان باز شدن پلی الکترولیت در آب رابطه مستقیم با طول خطی پلی الکترولیت، شارژ آن و همچنین ساختار شیمیایی آن دارد. زنجیره هر چه بلندتر باشد، نیاز به جای بیشتری دارد.

در صورت استفاده از تجهیزات آبگیری با نیروی برشی کم، نظیر دستگاه فیلترپرس (Filter Press)، پلی الکترولیت های با شارژ متوسط که عموما ساختار خطی (Linear polyacrylamide) داشته و همچنین وزن مولکولی بالا دارند کاربرد خواهد داشت .

ولی اگر لجن از هاضم لجن (Digester) به سمت فیلتر پرس هدایت شده باشد، با تزریق پلی الکترولیت های غیر خطی و از نوع شاخه‌ای، میتوان تا ۲ درصد بیشتر کیک را خشک نمود.

اگر در ساخت پلی الکترولیت شاخه‌ای (Branched polyacrylamide) دقت کافی به عمل نیاید یا اینکه توزیع شاخه‌ها در مولکول پلی الکترولیت نامتوازن باشد ، میزان مصرف پلی الکترولیت بالا بوده و حتی مصرف از پلی الکترولیت خطی هم بیشتر می‌گردد.

وقتی درصد مواد جامد در لجن ورودی پایین است ( حدود ۱ درصد وزنی )، بهتر است از پلی الکترولیت مایع امولسیونی (Emulsions) که دارای شاخه‌های متعدد هستند و میزان آبگیری بیشتری نسبت به پلی الکترولیت های پودری که عمدتا خطی هستند استفاده شود. اما زمانی که میزان درصد مواد جامد در لجن از یک درصد بیشتر است، صرفه اقتصادی آن بیشتر از مصرف ترکیبات امولسیونی خواهد بود.

پلی الکترولیت های امولسیونی سریعتر در آب حل می شوند (ده ثانیه زمان محلول شدن پلی الکترولیت مایع (امولسیونی) و حدود پانزده دقیقه برای پلی الکترولیت پودری) اما در عوض عمر نگهداری پلی آکریل آمید پودری بسیار بیشتر از پلی آکریل آمید امولسیونی خواهد بود