قبل از اینکه در مورد ویسکوزیته پلی الکترولیت بحث را آغاز کنیم بهتر است نگاهی داشته باشیم به شکل یک ماکرو مولکول در یک محلول، یا به عبارت ساده تر، شکل پلی الکترولیت در آب .
پلی الکترولیت ها در آب مانند یک کویل هستند یا حتی ملموس‌تر بگویم بیشتر شبیه یه ماکارونی پخته شده هستند. در غلظت‌های پایین هر مولکول پلی الکترولیت مثل ماکارونی به روی خودش می‌افتد و کمی حالت گرد و کره‌ای می‌گیرد. برای پلی الکترولیت ها با وزن مولکولی بالاتر مثل پلی الکترولیت ها آنیونی با وزن مولکولی بیست میلیون دالتون قطر بدنه این مولکول چیزی بیش از ۲۰۰ نانومتر می‌شود که در محدوده قابل رویت قرار می‌گیرد. وقتی غلظت پلی الکترولیت از یک حدی بیشتر می‌شود، دانسیته محلولپلی الکترولیت بالا رفته این ماکارونی‌ها حالت کلاف کاموا به خود می‌گیرند و در هم می‌پیچند.
یکی از راه‌های افزایش ویسکوزیته محلول پلی الکترولیت، افزایش شارژ در ساختار پلی الکترولیت است.
وقتی این شارژها در آب هیدراته میشوند، به واسطه بالا بودن عدد ثابت دی الکتریک آب ، شارژهای روی پلی الکترولیت همدیگر را دفع می‌کنند و در نتیجه کلاف مذکور از هم باز شده و به صورت یک نخ کاموای بسیار بلند داخل آب معلق می‌ماند. هر چقدر این کره مولکول پلی الکترولیت بزرگتر باشد مقاومت بیشتری برای به حرکت در آمدن ایجاد می‌کند و به معنای دیگر پلی الکترولیت ویسکوز تر است. همانطوری که میدانیم زیرساخت پلی الکترولیت ها یا آنیونی است یا کاتیونی و همانگونه که در بالا توضیح داده شد، این پلی الکترولیت ها به محض تماس با آب دارای یون، از هم باز میشوند. میزان باز شدن پلی الکترولیت در آب رابطه مستقیم با طول خطی پلی الکترولیت، شارژ آن و همچنین ساختار شیمیایی آن دارد. زنجیره هر چه بلندتر باشد، نیاز به جای بیشتری دارد.
